อาชีพนักการเมืองเป็นอาชีพพิเศษที่ไม่มีใบประกอบวิชาชีพ
อาชีพทุกอาชีพต้องมีใบประกอบวิชาชีพ เพื่อให้มีความรู้ในอาชีพนั้นอย่างถูกต้อง จึงจะสามารถทำงานนั้นให้สำเร็จตามเป้าประสงค์ โดยเฉพาะอาชีพนักการเมือง ที่ต้องไปทำหน้าที่บริหารประเทศ เสนอและปรับปรุงกฎหมาย อันเป็นหน้าที่ที่มีเกียรติอันสูงสุด กว่าบรรดาทุกอาชีพ เงินเดือน ค่าตอบแทน ก็มากที่สุด แต่ไม่มีหลักเกณฑ์ ที่เป็นตัวชี้วัดด้านคุณภาพนักการเมืองที่ชัดเจน อาชีพที่มีเกียรติในสังคมหลายอาชีพต้องใช้เวลาเรียนหลายปี จึงจะสำเร็จและได้ใบประกอบวิชาชีพ เช่น อาชีพแพทย์ ใช้เวลา 6 ปี อาชีพครู ใช้เวลา 5 ปี
อาชีพครูแม้จบตามหลักสูตรแล้ว ยังต้องสอบข้อเขียนและสอบสัมภาษณ์ ถึงได้ทำงาน และยังต้องมีกฎจรรยาบรรณวิชาชีพเพื่อให้ความเป็นธรรมต่อสังคม
แต่อาชีพนักการเมือง ไม่มีการสอบความรู้ด้านการเมืองการปกครอง,ไม่ต้องเข้าใจพื้นฐานกฎหมาย และความเชี่ยวชาญ ไม่ต้องมีความรู้ด้านการเมืองการปกครองที่ถูกต้อง ไม่ต้องมีกฎจรรยาบรรณ, จริยธรรม, และคุณธรรม ไม่ต้องดูประวัติความประพฤติที่ผ่านมา ขอให้มีปากไว้พูดแบบไม่ต้องมีหูรูด ขอให้มีเงินมีทุนมาก ๆ
แค่นี้ก็สมัครเพื่อเข้ารับการเลือกตั้งเป็น ส.ส.ได้ ดังนั้นจึงหานักการเมืองที่มีคุณภาพได้ยากเพราะวิธีการเลือกตั้งไม่สามารถจะค้นหาคนดีได้
จึงเข้าตำราใครมีกลยุทธในการหาเสียง (สร้างกระแสความนิยม) ทำนโยบายอำพรางหลอกประชาชนได้มากกว่าหรือมีเงินซื้อเสียง (ซื้อได้หลายรูปแบบ) และมากกว่ากันก็สามารถชนะการเลือกตั้งได้
ผลที่ได้รับไม่สามารถได้ผู้แทนที่ดีมีความรู้ความสามารถ มีคุณธรรม จริยธรรม ตามที่สังคมต้องการ ในสภาฯ จึงเต็มไปด้วยเสือ, สิงห์, กระทิง, แรด, สิบแปดมงกุฎเต็มสภา หากินสนุกสนานบนความทุกข์ยากของประชาชน ส.ส.ที่เป็นน้ำดีจะมีน้อยมาก เราจะช่วยกันหานักการเมืองมาบริหารปกครองประเทศชาติ ให้เจริญก้าวหน้ากันได้อย่างไร ? เราต้องช่วยกันพิจารณาเลือกคนดีมีคุณธรรมเข้าสภา เพื่อไม่ให้คนไม่ดีได้ครองประเทศ ถ้าเราอยากช่วยกันรักษาบ้านเมืองไว้ให้ลูกหลานรุ่นต่อๆไป
